Διαδρομές..

Κάνωντας και πάλι την ίδια διαδρομή,
τα ίδια πρόσωπα,
τα πιο αδιάφορα βλέματα,
Μα εμένα τα μάτια μου κοιτάγαν πάντα στον ουρανό,
Και απ'τα μαύρα σύννεφα,
οι ακτίνες του ήλιου πάντα θα διαπερνάνε,
θα σκορπίζουν φώς στην άλλη πλευρά,
σε αυτή που παραμένει αβοήθητη εδώ και τόσα χρόνια,
Η χαρά θα ανθίσει απ'τούς καρπούς που έσπειρε ο πόνος,
και γω θα χαμογελάω σαν τότε, λέω και ξαναλέω,
Περίμενε ανόητη,και δεν αργεί το όνειρο,
μα ποιο όνειρο; σου απαντάω,
δεν θα 'ρθει αυτή η μέρα..


Κι όμως δεν παύω να ελπίζω....