Αναμνήσεις...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάποια δεδομένα πέρνανε άλλη τροπή,αν κάποια πράγματα δεν γίνονταν ποτέ.Αλήθεια πως μπορείς να αποδέχεσε το οτι για αποφάσεις άλλων την πληρώνει κόσμος που δεν φταίει?Στην περίπτωση μου δεν με ρώτησε κανένας,ούτε εμένα,ούτε την οικογένεια μου όπως και τόσες άλλες οικογένειες.Ο κόσμος είναι άδικος και πιστεύω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το γνωρίζει...Θυμάμαι πως μετακομίζαμε συνέχεια ψάχνωντας για το καλύτερο.Και φτάνει η στιγμή που νιώσαμε την προσφυγιά στο πετσί μας..Μένωντας πλέον σε κατοικίες ίδια διαμορφωμένες,με τα ίδια τετραγωνικά ασχέτως το πόσα μέλη αποτελούσε μια οικογένεια.Παρολαυτά ήταν μια "ανάσα" για τους περισσότερους.Κάποια στγμή θα άρχιζε η σχολική χρονιά και ήμουν πολύ χαρούμενη για το γεγονός.Έτσι ο Ερυθρός Σταυρός μας μοίρασε σχολικα είδη και η ευγνωμοσύνη ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπα των παιδιών μαζί και στο δικό μου.Και τα μάτια των γονιών μας είχαν πολλα να πούνε..Περάσανε 14 χρόνια απο τότε αλλά ποτέ δεν ξεχνάω την διαδρομή για το σχολείο,ούτε τον γυρισμό μας στο σπίτι που περιμέναμε πως και πως να πάμε να φάμε και ύστερα να βγούμε στην γειτονιά όλοι μαζί για να παίξουμε.Είχαμε ένα σχετικά όμορφο περιβάλλον για να παίζουμε.Κάθε συνοικία είχε και τον δικό της κήπο που είχε πολύχρωμα παρτέρια με πάρα πολλά λουλούδια γεμάτα πάντα απο πεταλούδες κάτι που λάτρευα σαν παιδί.Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου να μου δίνει λίγα δινάρια,εμένα να κρέμομαι απ'τον λαιμό του,να τον φιλάω και έπειτα να τρέχω στο περίπτερο της γειτονιάς και να αγοράζω αλμυρά "στίκς" και τα λατρεμένα "σμόκι" γαριδάκια.
Και ύστερα μετά από χρονια διαμονής στην Ελλάδα φτάνει η μέρα που καλούμαι να πάω με την μητέρα μου ξανά σε εκείνη τη συνοικία.Το πώς ένιωσα δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λόγια...Τα παρτέρια δεν υπήρχαν παρα μόνο λάσπη γιατί ήταν χειμώνας,όλα μου φαινόντουσαν τόσο διαφορετικά.Ήλπιζα πως η παιδική μου φίλη θα ήταν εκεί,και όντως έγινε...Χτύπησα την πόρτα και αντίκρισα μια κοπέλα,με κοίταξε με απορία όπως και γω γιατί δεν είχα καταλάβει πως μπροστά μου στεκόταν η καλήτερη μου παιδική φίλη.Ρώτησα αν κατοικεί πλέον η Βέσνα σε αυτό το σπίτι και μου απάντησε πως ήταν η ίδια.Η επόμενη μου φράση ήταν απλά "Η Αλεξάνδρα είμαι,έμενα απο πάνω" Αυτό που 8υμάμαι τόσο έντονα ήταν οτι έβγαλε απλά ένα επιφώνημα,με έσφιξε στην αγκαλιά της και τα δάκρυα μας δεν είχαν σταματημό.Δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά για πολύ ώρα γιατί δεν μπορούσα να το συνηδειτοποιήσω.Οι επόμενες μέρες ήταν τόσο όμορφες με πολλές πολλές αναμνήσεις στο κάθε σειμίο που στεκόμουν..
Είναι πράγματα που μένουν χαραγμένα μέσα σου να σου θυμίζουν τι είσαι και αυτά που έμαθες απτην ζωή.Η ζωή μου θα είχε άλα να πεί αν δεν γινόταν ο πόλεμος αλλά δεν ήταν στο χέρι μου.Νιώθω ευγνόμων για όλα αυτά που έμαθα και ας αναγκάστηκα να δώ τον κόσμο με άλλο μάτι από τόσο μικρή ηλικία και φυσικά ευγνόμων που είμαι εδώ να τα διηγούμαι..Και αυτό που έμαθα είναι να ζώ με όσα έχω γιατί θα μπορούσε να μην έχω ούτε αυτά..

Χαμένα όνειρα...

Τελικά κάποια πράγματα όντως δεν αλλάζουν...Νομίζεις και ελπίζεις ότι κάποιοι δεν θα επαναλάβουν τα ίδια λάθη.
Κι όμως στο τέλος πάλι σε αφήνουν κενό και συνεχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί φτάσατε στο ίδιο σημείο με τότε..Αυτή τη φορά
ήμουν κάπως προετοιμασμένη,το έβλεπα πως δεν θα ερχόταν ποτέ...Όσο για το τι κάνω απο εδώ και πέρα για αυτά που νιώθω?Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς τον τρόπο να μην το σκέφτομαι αλλά ξέρω ότι ο χρόνος είναι η μόνη λύση.Ο χρόνος γιατρεύει κάθε πληγή,όχι άμεσα αλλά το κάνει,αυτό έχει σημασία...

-Ότι και να έγινε δεν φεύγω από κοντά σου.Μπορεί να μην είμαι το άτομο που θα διάλεγες να ζήσεις τον έρωτα μαζί του απότι φαίνεται αλλά ξέρω τουλάχιστον οτι η παρουσία μου στην ζωή σου είναι σημαντική.Και θα 'μαι εκεί να σου θυμίζω πόσο πολύ ομορφαίνεις την ζωή μου..

...

Ναι εσυ!Ανίκανε άνθρωπε
Παθιάζεσαι μια ζωή με πράγματα ανούσια
Τα χρήματα,το βόλεμα,την εγωκεντρική σου ζωή,με το να κοιτάς μόνο τον εαυτούλη σου.Και όμως ποτέ δεν το έκανες με άλλα που πραγματικά αξίζουν.Με τις σχέσεις που χτίζεις με τους γύρω σου,με τους ανθρώπους που έχεις κοντά σου και είναι πάντα δίπλα σου.Δεν αναγνωρίζεις ποτέ την αξία τους.Μήπως είναι καιρός να κοιτάξεις γύρω σου?
Μήπως πρέπει να σταματήσεις να θέλεις με τόση μανία να ζητάς ξανά και ξανά όλο και περισσότερα χωρίς να δίνεις το παραμικρό?Μάθε επιτέλους να εκτιμάς και πάψε να διώχνεις από κοντά σου αυτά που αξίζουν.Μάθε να αγαπάς σαν να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανες στην ζωή σου.Σταμάτα να καταστέφεις οτι όμορφο ζεί κοντά σου.Διώξε τον γα****** εγωισμό από μεσα σου.Αλλά έμαθες να πατάς τις ζωές των άλλων για να περνάς εσυ καλά.Να θεωρείς δεδομένα αυτά που κανονικά θα έπρεπε να παλεύεις καθημερινά για να κρατήσεις δίπλα σου.Zήσε με αυτά που έχεις και νιώσε τυχερός που δεν έχεις λιγότερα.Άντε γειά...

Love lost..

What do you do when you see things changing and you cant understand why?Why most of people don't let the feelings flow?Why we let all these selfish feelings to get in?We all whine and say all over again that we need real love and someone special in our lives but we don't let anyone in just because we don't put our trust in someone.
Theres always that person that reminds you that really first feeling and make you see how things have changed.No I don't miss my first love but all these i felt once for someone.I want to feel again that someone's always there,i want to share with someone all these pure feelings.I want to be someone's world again and put my trust in that person.Thats the reason i feel lonely all this time,thats why i cant concentrate and keep daydreaming.I hope that someone is somewhere out there...

Something to believe in

Sometimes you can't even describe how much you wish things to happen.Living in a world that someone else made for you,screaming out your dreams but no one hears you.You just stay in silence trying not to break down.You once failed and you don't want to disappoint them again but you feel trapped.You can't say a thing,you just follow for a while.
Deep inside you know who you are and no one can't change that.Your dreams from your childhood can wait for a while till you get up again,strong and all grown up.The things that chase you all these years can't force you living your dreams,just be patient.
I keep telling all this to myself so i could keep up strong.I really wait for the moment of freedom and i know it will be all mine.Till then i'll find ways to keep myself happy as much as possible.With friends by my side nothing can turn me down<3

Speak low if you speak love...

We are who we are,
people don't change,
don't you understand
that everything i do
i do it for you?
Anything that might
be special in me
is you...
Give me your hand..
Do you know
what it's this?
It's my heart,
and it's broken...
Can you feel it?
i bet you cant..

So P is for patience:]

First day as a student again with Peter by myside(L)
Studing something i dont really like(accounting)but i guess that thats the way the cookie crumbles x)
2 years more and im outta here.So i got to wait and wait and wait,hehe
Already thinking ways to keep up smiling and do creative things!
Writing music,drawing,taking some pictures,traveling as much as possible
Until the big day i'll kicking it as loud as i can:]
Homies can always make me smile and i love them sooooo much i cant even describe<3
I miss Leah as fuck(Malaka i cant wait to see you again)
I miss soooo many friends and i'll try super hard to visit them
Im thinking of a cuteface all the time:]
What else?Right!I gotta go and sleep x)
Niiiight!