Αναμνήσεις...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάποια δεδομένα πέρνανε άλλη τροπή,αν κάποια πράγματα δεν γίνονταν ποτέ.Αλήθεια πως μπορείς να αποδέχεσε το οτι για αποφάσεις άλλων την πληρώνει κόσμος που δεν φταίει?Στην περίπτωση μου δεν με ρώτησε κανένας,ούτε εμένα,ούτε την οικογένεια μου όπως και τόσες άλλες οικογένειες.Ο κόσμος είναι άδικος και πιστεύω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το γνωρίζει...Θυμάμαι πως μετακομίζαμε συνέχεια ψάχνωντας για το καλύτερο.Και φτάνει η στιγμή που νιώσαμε την προσφυγιά στο πετσί μας..Μένωντας πλέον σε κατοικίες ίδια διαμορφωμένες,με τα ίδια τετραγωνικά ασχέτως το πόσα μέλη αποτελούσε μια οικογένεια.Παρολαυτά ήταν μια "ανάσα" για τους περισσότερους.Κάποια στγμή θα άρχιζε η σχολική χρονιά και ήμουν πολύ χαρούμενη για το γεγονός.Έτσι ο Ερυθρός Σταυρός μας μοίρασε σχολικα είδη και η ευγνωμοσύνη ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπα των παιδιών μαζί και στο δικό μου.Και τα μάτια των γονιών μας είχαν πολλα να πούνε..Περάσανε 14 χρόνια απο τότε αλλά ποτέ δεν ξεχνάω την διαδρομή για το σχολείο,ούτε τον γυρισμό μας στο σπίτι που περιμέναμε πως και πως να πάμε να φάμε και ύστερα να βγούμε στην γειτονιά όλοι μαζί για να παίξουμε.Είχαμε ένα σχετικά όμορφο περιβάλλον για να παίζουμε.Κάθε συνοικία είχε και τον δικό της κήπο που είχε πολύχρωμα παρτέρια με πάρα πολλά λουλούδια γεμάτα πάντα απο πεταλούδες κάτι που λάτρευα σαν παιδί.Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου να μου δίνει λίγα δινάρια,εμένα να κρέμομαι απ'τον λαιμό του,να τον φιλάω και έπειτα να τρέχω στο περίπτερο της γειτονιάς και να αγοράζω αλμυρά "στίκς" και τα λατρεμένα "σμόκι" γαριδάκια.
Και ύστερα μετά από χρονια διαμονής στην Ελλάδα φτάνει η μέρα που καλούμαι να πάω με την μητέρα μου ξανά σε εκείνη τη συνοικία.Το πώς ένιωσα δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λόγια...Τα παρτέρια δεν υπήρχαν παρα μόνο λάσπη γιατί ήταν χειμώνας,όλα μου φαινόντουσαν τόσο διαφορετικά.Ήλπιζα πως η παιδική μου φίλη θα ήταν εκεί,και όντως έγινε...Χτύπησα την πόρτα και αντίκρισα μια κοπέλα,με κοίταξε με απορία όπως και γω γιατί δεν είχα καταλάβει πως μπροστά μου στεκόταν η καλήτερη μου παιδική φίλη.Ρώτησα αν κατοικεί πλέον η Βέσνα σε αυτό το σπίτι και μου απάντησε πως ήταν η ίδια.Η επόμενη μου φράση ήταν απλά "Η Αλεξάνδρα είμαι,έμενα απο πάνω" Αυτό που 8υμάμαι τόσο έντονα ήταν οτι έβγαλε απλά ένα επιφώνημα,με έσφιξε στην αγκαλιά της και τα δάκρυα μας δεν είχαν σταματημό.Δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά για πολύ ώρα γιατί δεν μπορούσα να το συνηδειτοποιήσω.Οι επόμενες μέρες ήταν τόσο όμορφες με πολλές πολλές αναμνήσεις στο κάθε σειμίο που στεκόμουν..
Είναι πράγματα που μένουν χαραγμένα μέσα σου να σου θυμίζουν τι είσαι και αυτά που έμαθες απτην ζωή.Η ζωή μου θα είχε άλα να πεί αν δεν γινόταν ο πόλεμος αλλά δεν ήταν στο χέρι μου.Νιώθω ευγνόμων για όλα αυτά που έμαθα και ας αναγκάστηκα να δώ τον κόσμο με άλλο μάτι από τόσο μικρή ηλικία και φυσικά ευγνόμων που είμαι εδώ να τα διηγούμαι..Και αυτό που έμαθα είναι να ζώ με όσα έχω γιατί θα μπορούσε να μην έχω ούτε αυτά..